Предыдущая публикация
Ժամանակի հետ սովորում ես ուղղակի չխոսել...բառեր ասելու փոխարեն գերադասում ես լռել..լռել ու լսել, թե ինչպես կարող են ստել...
Ժամանակին զուգընթաց սովորում ես երբեք ոչ ոքի հետ քեզ չդատարկել...
Ժամանակին զուգահեռ հասկանում ես, որ սահմանների, տարածությունների, արդարացումների, արցունքների և շատ հոգնակիների փոխարեն լռությունն է կարևոր...
Ժամանակի հետ սկսում ես տարօրինակ շատ խիզախանալ և տեղի-անտեղի չհարցնել՝ ինչու...
Ժամանակի հետ գերադասում ես մարդկանց, ովքեր չունեն որովհետևներ, բացատրություններ և քեզ «ծափահարելու» ցանկություն...
Ժամանակի հետ հասկանում ես, որ քեզ ամենամոտ գտնվող զգացումը դարձել է միևնույնությունը և երանիով կարոտում ես գոռալուն, բայց չկա այլևս...
Ժամանակի հետ սկսում ես այլևս չզարմանա
Մարի, անունդ վաղուց չեմ տվել,
Քեզ թաքցրել եմ անգամ ինձանից,
Բայց քո կարոտը գինու պես եփվել
Եվ դուրս է հոսում հոգուս հնձանից…
Ես քեզ հոգուս մեջ պահել եմ, բանտել,
Որ միա՛յն ինքս տեղդ իմանամ,
Որ միա՛յն ինքս, ինքս ինձ խանդեմ,
Որ միա՛յն ինքս քեզնով հիանամ…
Դու հիմա ինչպես արևի մի խուրձ,
Ամպերը ճեղքած իջել ես ներքև,
Եվ օրորում ես երգով հինավուրց,
Եվ նվիրում ես նորանոր երգեր…
Դու, որ օրերում դաժան ու ահեղ,
Բալասանեցիր վերքերս, Մարի,
Զորավիգ եղար կյանքին իմ ջահել
Եվ չթողեցիր, որ լույսս մարի…
Ա՛խ, այնքան մեծ է կորուստդ, Մարի,
Եվ այնքա՛ն մեծ է կորուստդ պայծառ,
Եվ որքան անցան օրեր ու տարի,
Դու հեռանալով, այնքան սրբացար…
Ո՞ւր ես դու հիմա, ես ի՞նչ իմանամ,
Կարոտդ իմ մեջ պահել եմ, բանտել,
Որ միա՛յն ինքս քե
ինչո՞ւ երբ կյանքը հասավ ինձ մահացավ, ինչո՞ւ երջանկությունը հասավ ինձ ու տխրություն դարձավ, ինչո՞ւ սերը հասավ ինձ ու կարոտ դարձավ...#Mari#
загрузка
Показать ещё