Предыдущая публикация
Բարի լույս 
Մի մարդ ամեն օր գնում էր շուկա ու առնում էր հինգ հատ հաց: Մի օր հանդիպեց իր ընկերոջը, և ընկերը հարցրեց.
-Ասա, ինչու՞ ես դու հինգ հատ հաց գնում:
Եվ մարդը պատասխանեց.
-Մեկն ինքս եմ ուտում,երկուսը պարտքով եմ տալիս,մյուսներով պարտքս եմ վճարում:
-Չեմ հասկանում,- ասաց ընկերը,- բացատրիր ինձ:
-Դե ի՞նչ բացատրեմ. մեկը ինքս եմ ուտում, երկուսը տալիս եմ երեխաներիս, իսկ մյուս երկուսը` հորս ու մորս:
Հին հնդկական առակ
Մի մարդ ամեն օր գնում էր շուկա ու առնում էր հինգ հատ հաց: Մի օր հանդիպեց իր ընկերոջը, և ընկերը հարցրեց.
-Ասա, ինչու՞ ես դու հինգ հատ հաց գնում:
Եվ մարդը պատասխանեց.
-Մեկն ինքս եմ ուտում,երկուսը պարտքով եմ տալիս,մյուսներով պարտքս եմ վճարում:
-Չեմ հասկանում,- ասաց ընկերը,- բացատրիր ինձ:
-Դե ի՞նչ բացատրեմ. մեկը ինքս եմ ուտում, երկուսը տալիս եմ երեխաներիս, իսկ մյուս երկուսը` հորս ու մորս:
Հին հնդկական առակԵրևի շատերդ եք լսել մեղվի և ճանճի պատմությունը:
Մեղուն ամեն ինչում տեսնում է գեղեցիկը, օգտակարը, ծառը, ծաղիկը... փնտրում է աամնագեղեցիկ ծաղիկները և նեկտար հավաքում...
Ճանճը տեսնում է միայն աղբը, տհաճը, հոտածը:
Նույնն էլ մարդն է: Ինչ տեսնում է, ինչով հիանում է դա էլ ստանում է...
Եթե Տեսնում ես բարին, հավատում ես, երազում ես, աշխատասե՞ր ես` ուրեմն կհասնես այն ամենին, ինչ որ
ուզում ես...
Եթե Տեսնում ես աշխարհում միայն նեգատիվը, վատը, չարը` դա էլ կունենաս...
Քո Աշխարհը քո մտքերի արդյունքն է:
Փորձիր ամեն բանում լավը գտնել, բարին տեսնել, դրականը սպասել...
Այլապես ինչ իմաստ ունի այն կյանքը, որոմ չկա Լույս :
Բարի լույս
«Ես չե՛մ հնազանդի այդ որոշման։ Դա դավաճանություն է։ Ո՛չ ոք իրավունք չունի այդպէս վարվելու Հայոց ճակատագրի հետ։ Ես իմ թնդանոթներով այս իսկ րոպեին կմեկնեմ ճակատը՝ մեռնելու։ Ով տղամարդ է եւ հայու արյուն ունի իր երակներում՝ թո՛ղ իմ ետեւից գա»:
1918 թվականի մայիսի 24–ին այսպես է արձագանքում հրետանու 24–ամյա կապիտան Գուրգեն Տեր-Մովսիսյանցը թշնամու դեմ կազմակերպված դիմադրությունը դադարեցնելու մասին զինվորակական ղեկավարության որոշմանը;
Նա լքում է խորհրդակցության սրահը և իր հրետանավորների հետ Դիլիջանից մեկնում Ղարաքիլիսա՝ կռվելու թշնամու դեմ:
Խորհրդակցության մյուս մասնակիցները այլ տարբերակ չունենալով՝ հետևում են նրան:
Ղարաքիլիսայի ճակատամարտը, որում զոհվում է Գուրգենը, նպաստում է Հայաստանի Հանրապ
ԳԱՐԵԳԻՆ ՆԺԴԵՀԻ ՆԱՄԱԿԸ ԴՍՏԵՐԸ
Իմ թանկագին դուստր Լիլյա.
Ստացա քո առաջին գրած նամակը:
Հասկանալու համար, թե նամակդ կարդալիս ես ինչ վերապրեցի, պետք է ողբերգական ճակատագրով հայր լինել, ինչպիսին ես եմ:
Չէ՞ որ, սիրելիս, ես քեզ չեմ տեսել: Երբ դու ծնվել ես, ես Երեւանում չեմ եղել:
Ինչպես է քեզ մեծացրել մայրդ, ես չգիտեմ, բայց ենթադրում եմ, որ հեշտ չի եղել:
Ես նրան` մորդ, երախտապարտ եմ հավետ:
Նա անկարելիության աստիճանի բարի էր, բնույթով` քնարական, իդեալներով կին, մի խոսքով հրաշալի մարդ, սակայն մեզ ճակատագրով վիճակված չէր միասին ապրել:
Համբուրիր մորդ եւ ասա նրան, որ սրանից յոթ տարի առաջ Վլադիմիրի բանտից ես նրան տասնմեկ նամակ եմ գրել, բայց պատասխան չեմ ստացել: Երջանիկ կլինեմ, եթե ուղարկես մորդ, քո եւ ի
Մորաքույր Հասմիկն ու Արտաշ քեռին միասին էին մի ամբողջ կյանք՝ 65 տարի: Մի օր ամուսիններով գնացին թաղամասի հարգված բժշկի մոտ: Բոլորն էին սիրում այս տարիքն առած երկու ,,երեխաներինՙՙ:
-Ինչու՞ ես տխուր, Հասմիկ ՄԱՅՐԻԿ,-հարցրեց բժիշկը:
-Տղաս, էս Արտաշ քեռուդ ԱՍՏՎԱԾ թող խելք ու միտք տա,-սկսեց բողոքել Հասմիկ մորաքույրը ու պատմեց, որ Արտաշ քեռին այսպես է, այնպես է, կամակոր է, չլսող է և ասաց, որ որոշել է բաժանվել նրանից:
Քեռի Արտաշի կզակը դողաց.
-Միշտ այդպես ես անում, իսկ ես չեմ կարողանում պաշտպանել ինձ:
Բժիշկը փորձեց հանգստացնել.
-Հասմիկ մորաքույր, արժի՞ էսքան տարի հետո սենց մանր հարցերի պատճառով բաժանվել: Ամոթ է, էդքան համբերատար եք եղել իրար հանդեպ, ինչքա՞ն է մնացել այստեղից մինչ կյանքի ավարտ:
Մեկ
00:35
00:58
загрузка
Показать ещё