Արտիստիկ

կողքովս անցնող մարդիկ ասես քամի լինեն ես զգում եմ, որ նրանք անցնում են, բայց չեմ նկատում

իսկ ես արդեն անգիր եմ արել սպասելու բոլոր ձևերը...

ես մտքումս ձայնիդ մեղեդին եմ գծում ու մատներով նուրբ դիպչում դրանց...

երևի փրկվելու միակ ձևը քնելն է... ։ դառնալ դատարկության մի մաս...

փողոցում կանգնած է խառնաշփոթը` մեկը մյուսից օգտվելու ու սպասարկելու դարը։

իսկ կա՞ որևէ տեղ, որն ինձ համար անգամ ինձնից հեռու կլինի...

մտքերն Էներգիա էն խլում... գիտակցիր թե ինչ ես մտածում...

սպասել նրանց ովքեր չեն գալու լսել նրանց ովքեր չեն խոսելու

մարդ կա չի լսում ինչ ես ասում , մարդ էլ կա անգամ լռությունդ ա հասկանում: