Հաճախ լինում են պահեր, երբ ուղղակի ծանր աշխատանքային օրվանից հետո ցանկանում ես դուրս գալ ու զբոսնել, անկախ նրանից, թե հոգնած ես, սովախ ես, աչքերդ փակվում են, անձրև է, թե աշունն է մռայլապատել աշխարհն, սակայն լցրել շուրջբոլորդ ոսկեզօծ փայլով: Քայլում ես ու փնտրում մի վայր, որտեղ քեզ լիարջեք հանգիստ կզգաս կամ ակամայից նստում ես ինչ-որ այգու նստարանին, խորը շունչ քաշում, ներսդ լցնում այգու խենթացնող աշնան բույրով ու հասկանում, որ այս վայրն ամենագողտրին է, ամենահանգիստն, ամենանուրբն, այն կործանում է բոլոր առօրեական դժվարություններդ ու տխրություններդ: Նայում ես վերև ու տեսնում վերևից իջնող մեղմ ձյունիկների պես տերևաթափը, որ օրորվելով իջնում է ոտքերիդ տակ, նստարանիդ վրա, պատմում, որ այստեղ եղել են երջանիկ զույգեր, մայրիներ իրենց բալիկներով, ընտանեկան զույգեր երջանիկ, բաժանվող նախկին սիրահարներ, միայնակ աղջիկ, որ չգիտես, թե, ե՞րբ նստած է եղել հենց նույն քո տեղում և միգուցե զգացել, տեսել է այն ամենն, ինչ հիմա դու ես զգում ու ապրում, միգուցե դու կարոտում ես հենց նրան: Մի՞գուցե դու նրան ես նվիրում ու հասցեագրում այն բոլոր գրվածքներդ ինչ ունես ու ունենալու ես: ՄԻուցե հենց նրան ես դու պատկերացնում երբ նկատի ունես ՍԵՐ: Միգուցե դու անձրևի ներքո հենց նրա՞ հետ ես պարում: Միգուցե: Բայց չգիտես հանդիպման ժամը, չգիտես նրա անունն, ազգանունը, որտեղ է նա ապրում, ի՞նչ տեսք ունի: Սակայն զգում ես նրա ներկայությունն, նրա բույրն քեզ հուշում է ծառերի խշշոցը, նրա ձայնը՝ աշնան բույրը, նրա քայլքն՝ հենց այս տերևներ, միտքն՝ հենց այս այգին, որ երբեք չես մոռանա, երբեք չես հասկանա, թե քայլերդ ինչու հենց այստեղ քեզ բերեցին: Ինչու՞: Մ՞իթե ...
Աչքերդ փակում ես, որ ավելի ըմբոշխնես այս հեքիաթն, մտովի խոսես նրա հետ: Հանկարծ զգում ես որ կարծես ձեռքերդ շոյում են, այտերդ համբուրում, գրկում քեզ շատ նուրբ: Չես ուզում բացել աչքերդ, քանզի հասկանում ես, որ սա աշունն է քեզ սիրում: Նա սիրախաղ է սկսել քեզ հետ, կրակ է վառում քո սրտում, բայց ոչ իրական: Ենթարկվում ես խաղին: Շուրթերդ ժպտում են, բայց սիրտդ ասում է <<Ո՞վ ես, ինչու՞ չես գալիս, չէ՞ որ ես քո կարիքն ունեմ, ինչու՞ դու իրական չես, ինչու՞ չեմ կարող քեզ հետ ես խոսել, քայլել, բռնել քո ձեռքն, ասել որ սիրում եմ, պատմեմ գեղեցիկը, փոխանցեմ դրականն, ինչու՞>>: Բայց պատասխանն լինում է միայն նուրբ շվվոցն քամու, որ ականջներդ լցնում է իր երգով, տերևաթափն, որ տալիս է խենթ կարոտ, բայց չգիտես անգամ, ում է ուղղված: Հետո վեր ես կենում, նայում նստարանիդ, հասկանում, որ այս պահն էլ հնարավոր է չկրկնվի քո կյանքում: Մտածում ես <<Երնեկ հաջորդ անգամ ես լինեի նրա հետ>>: Նորից ժպտում ես բռնում հենց օդից իջնող տերևն ու դնում նստարանին՝ հուսալով, որ այն կմատնանշի քո գալուստն ու նա վերցնելով կսեխմի կրծքին, կզգա քեզ, նամակդ չի մնա անհասցե...
Комментарии 6