Արանի
Եվ մենք այն ազգն ենք՝ որը երբեք չի մարելու, և չմարեց հույսը մեր սրտերում, ամուր ենք մեր հոգով և իմաստությամբ, ամուր՝ ինչպես հարվածը մուրճի, և կառուցող, որդիածին են մայրերը մեր, և արարող, ու ոչ մի ուժ չի կարող տապալել մեզ. մեր իմաստությունը լուռ քարի ամրություն ունի դարերի մեջ ապրած...
Եվ այսպիսով.
Դա մի գեղեցիկ օր էր, փայլում էր հողը տիրոջ ոտքի տակ, ազգի զավակն էր արմատի մի ճյուղ, հոր խոսքն էր սիրում շիտակ օրհնանքով, բայց ավաղ մայրը իր խոսքն ավարտել հանգիստն էր առնում։
«- Ու թե մի օր, ես հասկանամ խոսքդ մայրիկ, կհամարվեմ ե՛ս տերը իմ այգու...»
Արան՝այգում ինքն իրեն խոսելով շտապում էր ծաղիկներ հավաքել...
Գեղեցիկ և անվերջանալի է այն պահը, երբ որդին իր անհանգստությունը արտահայտելով մորը
Միտքը Արանի
(դեպի արմատներ)
- «Թե, որ համարվի մտքերն իմ աղոթք՝ թող Աստված լսի, թող հյուսվի բախտը իմ հայրենիքի, թող՝ ինձնից հետո մուրճ չբարձրանա, այրվող երկաթը թող սուր չդառնա մեզ համար չե այն ապրել կսիրենք։ Թող Քոնը լինի ազգերի դատը, երբեք չեմ խնդրել, սուրն եմ ես սիրել, թե աղոթք էր սա լսիր խնդրում եմ»։
Ջոն Պապիկյան
Джон П.
«Лучик света в темноте»
(Խավարի մեջ լույս)
Это был самый обычный день. Вернувшись вечером, после работы, домой, молодой парень по имени И... не отводил глаз от окна. Его посетило какое-то странное чувство: уставший от одиночества, он, как будто, ждал этого вечера. И... внимательно всматривался в небесную синеву и увидел как за окном, на небесах, парило какое-то странное существо. Её глаза были наполнены темнотой. Вдруг в этих глазах появился лучик света. Это было очень странное знакомство…
1
-Привет, ангелочек. Как тебя зовут?
-Привет, я ангел. Просто ангел.
Парень настойчиво утверждал:
-Я не верю. Конечно, ангелы существуют, они на небесах. Ты меня за дурака держишь, что