Предыдущая публикация
Мин елмайган саен синең йөзләреңә җылы ага,
Эчеңдәге күбәләкләр армый канат кага-кага.
Куркасың син, син белмисең: юлларыңда ташлар эри,
Төшенмисең – үзем сиңа илһам булып килеп йөрим.
Чит кызларга караш салсаң, күзең каплыйм кулың белән,
Гәрчә үзем миннән башкаларны сөймәсеңне беләм.
Орышасың үз-үзеңне, эш чыкмагач мине уйлап,
Ә мин атлыйм яланаяк синең хыялларың буйлап.
«Кирәк түгел, – дисең кайчак ярсып, – сөю дигәннәре!»
Шул вакытта күзләремнән яшьләр тама эре-эре.
Куркам да мин, беләм дә мин (сизмим генә әле исең) –
Илһам булып үзең һаман акылымны төенлисең.
Миләүшә Гафурова
Следующая публикация
Нет комментариев