ცად მივალ, ღრუბელს მივყვები,
ჩემი სავალი გრძელია.
იქ წიგნი უნდა მოვძებნო,
სადაც რომ ჩემზე სწერია.
მწერალთან უნდა მივიდე,
ვკითხო,რატომ წერს დარდიანს.
ჩემი დღეები ნაცრისფერ,
ბილიკზე რატომ დადიან.
ანდა, სანამდის აქა ვარ,
რიღასთვის მაცოდვილებსა.
ავი იღბალი ჩემს გულზე,
ბასრ კბილებს რატომ ილესავს.
ვინიცის იქნებ გავიგო,
რისთვის ვისჯები იმისთვის,
რის ჩადენასაც არასდროს,
არ დამანებებს სინდისი.
მიწაზეც ვერ დავბრუნდები,
ნაწყენი,არსად დამტოვებს
და ჩემს ნასესხებ სიცოცხლეს,
მევალე დაიმარტოვებს
ისე მომენატრე ჩემო ფერია რომ გაჩერდა დროის წამები
ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები
ისე მომენატრე ჩემო სიცოცხლე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა
ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა
რატომ მომენატრე ჩემს გულს იცავს შენზე ფიქრი
ფიქრით დაღლილი მონატრება იმედთან მიჰქრის
ისე მომენატრე რომ ამ გრძნობამ მთვარეც გაათბო
ისე მომენატრე მონატრებამ ღვინოც დაათრო
ისე მომენატრე ჩემო სიცოცხლე რომ წარსული ცრემლებად მექცა
ისე მომენატრე გრძნობა ფურცელს ეხება ლექსად
ისე მომენატრე შენზე ფიქრებს ვეღარ ვიცილებ
ისე მომენატრე რომ დაღლილიც ვეღარ ვიძინებ